Alas-otso ng gabi sa isang maralitang komunidad.
Sa ilalim ng mahina at nanginginig na ilaw, magkapatid na sina Ely, 17, at Mila, 9, ay magkatabing nakaupo sa sahig.

Sa kanilang mesa — isang kahong karton — nakapatong ang pinaglumaan na notebook ni Mila.

“Kuya, tama ba spelling ko?” tanong niya.

Tumango si Ely. Pilit ang ngiti.
Siya ang kuya, pero siya rin ang nanay, tatay, at tagapagtanggol.

Simula nang bawian ng buhay ang kanilang ina dahil sa pneumonia, siya na ang tumayo para sa bunso. Walang kamag-anak. Walang matatakbuhan.

Pero habang nakikita niya ang mata ng kapatid na puno ng pag-asa…
Nahanap niya ang dahilan para lumaban.

Tuwing umaga, naghahatid si Ely ng yelo at nagbubuhat sa palengke.
Barya-barya lang ang kita.
Minsan, hindi kasya kahit sa isang pagkain.

Pero tuwing gabi?
Siya ang teacher ni Mila.

Isang beses, umuwi siyang pagod, madungis, gutom — pero nakita niya si Mila na nakatulog habang hawak ang papel na may nakasulat:

“Sa paglaki ko, ayokong sa kalye tayo matulog, Kuya.”

Dahan-dahang pumatak ang luha ni Ely.
Hindi dahil sa pagod — kundi dahil sa takot na hindi niya kayanin para sa bunso.

Isang araw, hinila ni Mila ang kamay ng kuya niya papasok sa paaralan.

“Kuya! May poster! Scholarship search!”

Binasa ni Ely:

“Scholarship para sa batang may mataas na pangarap at mabuting puso.”

Napatingin siya kay Mila.
Nakangiti ito. Buong tiwala.

Pero may problema…
Hindi sapat ang gamit niya. Wala silang pera para sa pamasahe sa interview.

Gabi iyon — at wala silang hapunan.
Tumingin si Ely sa maliit na coin jar.
Pumili siya.

Pamasahe o pagkain?

Kinabukasan, pumila sila sa scholarship center.
Bitbit ang pag-asa. Bitbit ang tiwala.
Pero… nilalamig, at walang laman ang sikmura.

Sa harap ng panel, nanginginig ang boses ni Ely habang sinasagot ang tanong:

“Bakit ikaw ang nararapat sa scholarship?”

Tumingin siya kay Mila na nakaupo sa malayo, kumakaway para palakasin ang loob niya.

Huminga siya nang malalim.

“Hindi ko po ito ginagawa para sa sarili ko.
Ginagawa ko po ito para sa kapatid kong hindi ko kayang biguin.
Kung papalarin… hindi lang buhay ko ang mababago.
Kundi namin — magkapatid.”

Tahimik.
At ang katahimikang iyon ang resibong nagbago ng kapalaran nila.

Ilang linggo ang dumaan.
Habang naglalakad pauwi, may taong kumatok sa kanilang barung-barong.

Liham.

Kinakabahang binuksan ni Ely.

Congratulations! You are accepted! Full scholarship granted. Housing provided.

Napaluhod si Ely sa lupa.
Niyakap niya si Mila nang mahigpit.

“HINDI NA TAYO MAGUGUTOM, MILA!”
Sigaw niyang halos hindi makahinga sa tuwa.

Lumipas ang taon…

Si Ely ay naging Engineer, si Mila ay Teacher.
Sabay nilang itinayo ang bahay na dati ay lumalabas ang ulan sa bubong.

Ngayon?
Doon na sila masayang naghahapunan.
Mainit. Masarap. Walang pangamba.

At tuwing gabi, kapag napapatingin si Ely sa bituin, palagi niyang sinasabi:

“Salamat, Ma.
Nakasama mo kami sa tagumpay na ito.”