“ANG PULUBING PINAGTAWANAN NG MUNDO — PERO ANG BABAENG HUMAWAK NG KAMAY NIYA ANG LUMITAS SA BUHAY NIYANG PUNO NG YAMAN PERO WALANG PUSO.”
Ako si Don Marcelo Ilustre, 68 anyos.
Marami akong kumpanya.
Marami akong lupa.
Marami akong empleyado.
Pero isang bagay ang wala ako:
taong nagmamahal sa akin nang hindi dahil sa pera.
Kaya ginawa ko ang bagay na hindi ko inakalang kaya kong gawin:
nagpanggap akong pulubi.
Hindi para manghingi.
Hindi para maglaro.
Kundi para makita kung may puso pang gumagalaw sa mundong puro mukha ang tinitingnan.
Nagsuot ako ng lumang sando.
Punit na pantalon.
Dumikit ang alikabok sa binti ko.
At pumasok ako sa isang malaking mall sa Makati.
Sa unang limang minuto pa lang —
halos lahat umiwas.
“Guard! Pulubi!”
“Ang baho!”
“Bakit nandito ’yan?”
Ni isa, walang lumapit.
Ni isa, walang nag-alok ng tubig.
Ni isa, walang nagsabi ng “tao ’yan.”
Hanggang isang boses ang humawak sa mundo ko.
Hindi malakas.
Hindi matapang.
Pero tunay.
“Tay… halika po.”
Isang dalaga. Payat. 20 anyos lang siguro.
Pero sa mga mata niya — may tapang na wala sa milyonaryo.
Hawak niya ang kamay ko.
Hindi dahil scripted.
Hindi dahil sa pera.
Hindi dahil sa kilala niya ako.
Hinila niya ako papunta sa mesa.
“Tay, hindi po ako mayaman… pero kumain po muna kayo.”
Cup noodles. Banana bread. Bote ng tubig.
Simpleng pagkain — pero sa akin, parang kayamanan.
“Anak… ano’ng pangalan mo?”
“Elena po, Tay. Working student. Nagpapadala sa nanay kong may sakit.”
Napaluha siya.
Tahimik.
Sapat para mawasak ang matigas na puso kong ginawang bakal ng mundo.
“Tay… kung buhay pa tatay ko… sana po may tumulong din sa kanya.”
Hindi niya alam kung sino ako.
Hindi niya alam ang kayamanan ko.
Hindi niya alam kung ilang gusali ang pag-aari ko.
Pero siya —
ang unang tao sa loob ng tatlumpung taon
na humawak sa kamay kong nanginginig…
na hindi tumingin sa yaman…
kundi sa pagiging tao.
ANG PAGBABUNYAG
Paglabas namin ng mall, dumudungaw ang mga mata ng tao.
“Bakit niya kasama pulubi?”
“Kadiri, hawak niya kamay!”
Pero mas hinigpitan niya ang hawak niya.
“Tay… hayaan n’yo sila. Tao po kayo.”
Doon ako tumigil.
Kinuha ko wallet ko —
hindi ang props na bulsa,
kundi ang tunay.
Kinuha ko ang ID ko.
DON MARCELO ILUSTRE
CEO – ILUSTRE GROUP OF COMPANIES
Napalayo siya.
Nanlaki ang mata.
Napatakip ng bibig.
“Sir—Tay—ikaw po pala ’yan?! Akala ko—”
Ngumiti ako.
“Hindi mo kailangang humingi ng tawad.
Elena… salamat sa kabutihan mo.”
ANG REGALO NA HINDI NIYA HINILING
Dinala ko siya sa bahay nila.
Nanay niyang maputla, hirap huminga.
Halos wala silang pagkain.
Hinawakan ko ang balikat niya.
“Mula ngayon…
ako ang sasagot sa lahat —
gamot, operasyon, pagkain, bahay, tuition…
lahat.”
Natulala siya.
Umiyak nang malakas.
Niyakap ako.
“Sir… Tatay… bakit po ako?”
“Anak… noong lahat ng tao lumayo,
ikaw ang lumapit.
Ikaw ang pumili sa akin.
At ikaw ang ipapamana ko ng puso ko.”
Gumaling ang nanay niya.
Si Elena naging scholar.
At nang makalipas ang siyam na buwan —
tinawag ko siya sa garden nila.
“Elena… handa ka na bang maging tagapagmana ko?”
Hindi siya makapagsalita.
Luha lang ang sagot niya.
“Tatay… pangako ko po…
tutulungan ko ang mga taong kasing-lamig ng gabi kung saan mo ako unang nakita.”
At doon ko napatunayan:
Hindi dugo ang nagtatali ng pamilya.
Kundi ang kamay na humahawak sa’yo
noong panahon na wala nang ibang may lakas humawak.
Ang tunay na yaman ng tao ay hindi pera —
kundi ang kabutihang hindi napapagod tumulong,
kahit walang nakakakita.
