Sa isang maliit na eskinita sa Barangay San Rafael, kilala si Mang Nestor bilang tahimik, magalang, at laging may ngiti kahit hirap sa buhay. Mula nang pumanaw ang kanyang asawa, siya na lang ang tumayong ama’t ina sa kanyang anak na si Liza, isang dalagitang pangarap maging guro balang araw.

Isang Sabado ng umaga, nagulat ang buong barangay nang makita si Mang Nestor — naglaba sa gitna ng kalsada, nakatapis lang ng tuwalya, habang kumakanta ng “Anak” ni Freddie Aguilar. Nagtawanan ang mga kapitbahay. May kumuha pa ng video. “Ayan na si Mang Nestor! Nadisgrasya na yata sa init!” sigaw ng isa.

Pero kung alam lang nila ang totoo — ang ginagawa niyang iyon ay may malalim na dahilan.

Simula nang maospital si Liza dahil sa dengue, halos hindi na nakakatulog si Mang Nestor. Naubos ang ipon, pati ang perang pangbayad sa upa. Kaya tuwing umaga, naglalaba siya ng mga lumang damit ng mga kapitbahay, kapalit ng kaunting bigas o pera.

Noong araw na iyon, nangyari ang “insidente.” Hindi siya talaga dapat maglaba sa gitna ng kalsada, pero dahil nagkaproblema ang gripo sa kanilang bahay, napilitan siyang maglaba sa tapat ng bahay ni Aling Bebang — ang pinakamarites sa lugar.

“Hoy, Nestor! Aba, naglalaba ka ng walang paalam! At nakatapis ka pa!” sigaw ni Aling Bebang. Lumabas pa ang mga kapitbahay, ang ilan natatawa, ang iba naman nagvividyo gamit ang cellphone.

Habang tumatawa ang iba, hindi napansin ng marami na nanginginig ang kamay ni Nestor habang pinipiga ang damit. Hindi dahil sa hiya, kundi sa pagod at gutom. Ang huling kain niya ay kahapon pa. Ang iniisip lang niya ay ang anak niyang nasa ospital, naghihintay ng bagong labang damit.

Kinagabihan, kumalat ang video sa social media.
“Lalaki, naglaba ng walang paalam sa gitna ng barangay!” — may caption pang nakakatawa. Pero may isang comment na hindi inaasahan:

“Ito po ang tatay ko. Naglalaba po siya kasi wala na kaming pambayad sa labahan. May sakit po ako, pero siya pa rin ang nag-aalaga sa akin. Huwag niyo po siyang pagtawanan.”

Ang comment na iyon ay galing kay Liza, ang anak ni Mang Nestor. At sa isang iglap, nagbago ang tono ng mga tao. Ang mga dating tumatawa, ngayon ay tahimik. May mga nag-comment ng “Pasensya na po” at “Saludo kami sa iyo, Mang Nestor.”

Kinabukasan, may kumatok sa kanilang bahay — si Kapitan mismo, dala ang tulong pinansyal mula sa barangay. “Mang Nestor, nakita namin ang video. Hindi po kayo dapat pagtawanan, kundi pahalagahan.”

Lumipas ang ilang linggo, gumaling si Liza at nakabalik sa paaralan. Si Mang Nestor naman ay binigyan ng trabaho bilang utility worker sa barangay hall.

Minsan, habang nagwawalis siya sa tapat ng barangay, lumapit si Aling Bebang. “Nestor, pasensiya na sa mga sinabi ko noon.”
Ngumiti lang si Nestor. “Wala ‘yun, Bebang. Ang mahalaga, buhay at malusog na ulit ang anak ko.”

At sa gabing iyon, habang pinagmamasdan niya si Liza na nag-aaral sa ilalim ng liwanag ng maliit na lampara, napaluha si Mang Nestor. Hindi dahil sa lungkot, kundi sa pasasalamat.

Minsan, ang kahihiyan sa mata ng iba ay sakripisyong ginagawa ng isang ama — para lang sa pagmamahal sa anak.