“ANG BABAENG SINISISI KO SA PAGKAMATAY NG KAPATID KO — PERO SIYA LANG PALA ANG NAGLIGTAS SA AKIN”

Ako si Lianne, 31 anyos, isang police investigator.
Matigas ako sa trabaho, matapang sa harap ng krimen —
pero duwag pagdating sa isang bagay: ang pagharap sa nakaraan.

Tatlong taon na ang lumipas mula nang mamatay ang nakababatang kapatid kong si Miko.
Aksidente raw sa bundok.
Pero para sa akin, hindi iyon aksidente —
kasalanan iyon ng babaeng kasama niya noong gabing ‘yon.

Ang pangalan niya ay Andrea —
ang babaeng minahal ng kapatid ko, at kinamuhian ko buong buhay ko.

ANG GABI NG TRAHEDYA

Naalala ko pa.
Malakas ang ulan, halos hindi na marinig ang boses ni Mama sa kabilang linya.

“Lianne… si Miko, nadisgrasya!”

Pagdating ko sa ospital, puting tela na lang ang bumalot sa kanya.
Sa tabi ng kama, si Andrea — duguan, nanginginig, umiiyak.
Hindi ko siya nilapitan.
Hindi ko man lang siya tiningnan.

Kasi sa oras na ‘yon, sa puso ko — siya ang pumatay sa kapatid ko.

ANG GALIT NA DI MAWALA

Lumipas ang mga taon, pero hindi nawala ang galit ko.
Bawat birthday ni Miko, tahimik lang ako sa puntod niya,
pero sa loob ko, paulit-ulit kong sinasabi:

“Kung hindi dahil sa’yo, buhay pa si Miko.”

Hanggang sa isang araw, sa gitna ng trabaho ko sa presinto,
may dinala silang babae — biktima ng domestic violence.
Nang makita ko ang pangalan sa report,
parang nanlamig ang buong katawan ko:

“Andrea Santos, 29 years old.”

ANG PAGKIKITA MULI

Pumasok ako sa ospital kung saan siya naka-confine.
Naka-bandage ang braso niya, may pasa sa mukha.
Pero nang makita niya ako, ngumiti pa rin siya — mahina, nanginginig.

“Lianne…”
“Hindi mo kailangang tawagin ang pangalan ko,” sabi ko.
“Nandito ako hindi para tumulong — kundi para malaman kung bakit mo kinuha ang buhay ng kapatid ko.”

Tahimik siya.
Hanggang sa pumatak ang luha niya.

“Hindi ko kinuha ang buhay niya, Lianne.
Siya ang nagligtas sa’kin.”

ANG LIHIM NA MATAGAL NANG NAKATAGO

Umupo ako, galit pero curious.
At doon niya sinimulang ikwento —
ang gabing matagal kong sinumpa,
ang gabing totoo pala ay ibang-iba sa akala ko.

“Nag-away kami ni Miko sa kalsada.
Gusto niyang umuwi na, pero lasing siya.
Kaya ako ang nagmaneho.
Bigla siyang nagsisigaw, ‘wag daw akong umalis sa kanya.’
Hinawakan niya ang manibela, at doon kami nadulas.
Pagkahulog namin, siya ang unang bumitaw — para ako ang mabuhay.”

Huminto siya sandali, nanginginig ang kamay.

“Lianne, bago siya bumitaw… sinabi niya:
‘Sabihin mo kay Ate, mahal ko siya. Kahit hindi niya ako pinapansin.’”

Tumigil ang oras.
Parang lahat ng galit kong itinayo sa loob ng tatlong taon — biglang gumuho.

ANG PAGSISI

Napaluhod ako.
Hindi ko na napigilang umiyak.
Lahat ng panahong inubos ko sa poot,
lahat ng gabi na sinumpa ko ang pangalan niya —
sayang.

Habang ako, abala sa paghahanap ng kasalanan,
si Andrea pala, daladala ang krus ng pagkamatay ni Miko,
araw-araw, tahimik niyang pinapatawad ang sarili niya.

Lumapit ako sa kanya.
Hinawakan ko ang kamay niya, malamig, nanginginig.

“Andrea… patawad.”

Umiiyak siya, pero ngumiti.

“Hindi mo kailangang humingi ng tawad, Lianne.
Masaya si Miko ngayon.
Kasi nakita niyang wala ka nang galit.”

EPILOGO

Ngayon, tatlong taon na mula nang mamatay si Miko.
Ako at si Andrea, magkasama na ngayon sa isang foundation na tinayo namin
para sa mga biktima ng aksidente at domestic violence.

Bawat beses na umuulan,
palagi kong nararamdaman na kasama namin si Miko.
Hindi ko na siya nakikita sa puntod —
nakikita ko siya sa bawat buhay na natutulungan namin.

At tuwing tinatanong ako kung sino si Andrea sa buhay ko,
lagi kong sinasabi:

“Siya ‘yung babaeng akala ko kalaban ko…
pero siya pala ‘yung natitirang alaala ng taong pinakamamahal ko.”