Madalas nating isipin na ang mga tatay ay tahimik lang — hindi expressive, hindi sweet, at minsan parang hindi alintana ang mundo.
Pero minsan, doon sa katahimikan nila, nakatago ang pinakamalalim na pagmamahal.
Gaya ni Mang Lito, isang karpintero sa maliit na barangay sa Bulacan.
Tuwing umaga, maaga siyang bumabangon, nagkakape sa lumang baso, at saka pupunta sa construction site bitbit ang lumang baon ni Jessa, ang kanyang 14-anyos na anak.
“Anak, kumain ka na, ha. Mag-aaral ka nang mabuti,” lagi niyang paalala bago siya umalis.
Tahimik si Mang Lito.
Pero bawat pawis na tumutulo sa noo niya, ay katumbas ng pagmamahal na hindi niya masabi sa salita.
Si Jessa ay honor student. Pero minsan, nahihiya siya sa mga kaklase niya.
Walang cellphone, luma ang bag, at madalas amoy pawis si tatay pag sinusundo siya sa eskwela.
“Pa, pwede bang wag mo muna akong sunduin bukas?” sabi ni Jessa minsan.
Napatingin si Mang Lito, tahimik lang.
Ngumiti siya, kahit halatang nasaktan.
“Ah ganun ba? Sige, anak. Pero siguraduhin mong uuwi ka agad ha.”
Kinabukasan, dumating ang ulan.
Habang nakatambay si Mang Lito sa karpinterya, bigla siyang kinabahan.
“Wala akong payong binigay kay Jessa…”
Kinuha niya ang lumang jacket, tumakbo sa ulan, at nilakad ang dalawang kilometro papunta sa eskwela.
Nang makarating siya, nakita niya ang anak niya — nakasilong sa maliit na puno, basa ang paa, hawak ang notebook para hindi mabasa.
Tahimik niyang inabot ang payong.
Ngumiti siya.
“Anak, sumilong ka. Madali ka pang sipunin.”
Walang imik si Jessa.
Ngunit sa gitna ng ulan, napayakap siya kay tatay.
“Pa, sorry ha…”
“Walang problema, anak. Lahat tayo nagkakamali. Basta mahal kita.”
Lumipas ang ilang taon.
Si Jessa, nakapagtapos sa kolehiyo sa tulong ng scholarship.
Habang umaakyat siya sa stage, naghiyawan ang mga tao — pero sa pinakadulo ng gym, nakita niya si tatay.
Nakatayo lang, simple ang suot, hawak ang lumang cellphone.
Pagkatapos ng seremonya, nilapitan niya si Mang Lito.
“Pa, may sorpresa ako sa’yo,” sabi ni Jessa, sabay abot ng sobre.
“Anak, ano ‘to?”
“Pang-downpayment sa bahay natin. Ako na po ang magbabayad simula ngayon. Kayo naman ang magpahinga.”
Napaluha si Mang Lito.
“Anak… di ko akalain…”
“Tay, di ko man kayo nasuklian noon sa lahat ng pagod, pero ito po — para sa lahat ng sakripisyo ninyo.”
Yumakap silang mag-ama.
At doon, unang beses na narinig ni Jessa ang mga salitang hindi niya inasahan:
“Anak, salamat. Lahat ng sakit, napawi dahil sa’yo.”
Ngayon, si Mang Lito ay hindi na nagkakarpintero.
Tumutulong siya sa mga batang karpintero sa barangay — tinuturuan niya kung paano magtrabaho nang marangal.
Sa harap ng bahay nilang bagong gawa, nakasabit ang karatulang gawa sa kahoy:
“Tatay’s Hands: Dito nagsimula ang mga pangarap.”
At sa gabi, habang sabay silang kumakain ni Jessa, laging sinasabi ni Mang Lito:
“Ang anak ko, hindi lang marunong mag-aral. Marunong ding magmahal.”
“Hindi kailanman hangad ng magulang ang gantimpala — sapat na para sa kanila na makita kang masaya at nagtagumpay.”
💭 Kailan mo huling niyakap si Tatay at sinabing salamat sa lahat ng sakripisyo niya?
