“MAHAL KO SIYA NG BUONG BUHAY KO — PERO SA GABI NG KASAL NAMIN, NADISKUBRE KO NA AKO LANG ANG NAG-IISANG NASA ALBUM NG MGA LARAWANG HINDI KO ALAM KUNG KANINO.”
Ang pangalan ko ay Bea, 27 anyos, isang event planner.
Sanay akong makakita ng mga kasal na puno ng luha, ngiti, at pangakong walang hanggan.
Pero hindi ko alam, balang araw ako mismo ang magiging bida sa kasal —
na magiging bangungot sa sariling buhay ko.
💍 ANG TAONG AKALA KO’Y “THE ONE”
Nakilala ko si Ethan sa isang wedding event sa Tagaytay.
Siya ang photographer — tahimik, magalang, at may mata na parang laging nakatingin sa kaluluwa mo.
Witty siya, gentle, at marunong magpatawa.
Sa loob ng dalawang taon, hindi ko nakita ang kahit isang dahilan para hindi siya mahalin.
Pinakilala ko siya kay Mama, at sabi ni Mama,
“Anak, siya na yata ‘yung ipagdarasal ko para sa’yo.”
At oo — ako man, naniwala na siya nga.
Pagkaraan ng dalawang taon, nag-propose siya sa gitna ng event namin mismo.
Lahat pumalakpak.
Ako, umiiyak.
Walang alinlangan, sinagot ko siya ng “Yes.”
💒 ANG PERFEKTONG ARAW
Maganda ang lahat.
Ang simbahan, ang bulaklak, ang hangin sa Batangas — lahat perpekto.
Habang naglalakad ako sa aisle, nakatingin si Ethan sa akin.
Nangako ako sa sarili ko:
“Kahit anong mangyari, siya lang ang mamahalin ko.”
Pagkatapos ng kasal, nagpunta kami sa Baguio para sa honeymoon.
Maginaw, romantiko, puno ng lampara at halakhak.
Pero sa gabi ng kasal namin, habang naghahanda ako,
napansin kong tahimik siya.
Tahimik na parang may pinipigilang sabihin.
💔 ANG ALBUM NA HINDI KO DAPAT BINUKSAN
Kinabukasan, habang naliligo siya, napansin ko sa table ang isang leather-bound album —
‘Yung luma pa, may mga film print na larawan.
Curious ako, kaya binuksan ko.
Unang pahina: mga litrato niya sa mga wedding shoot.
Normal lang.
Pangalawang pahina: mga litrato ng isang babae —
maganda, nakangiti, nakayakap sa kanya.
Sa bawat pahina, sila.
At sa likod ng huling larawan, may nakasulat:
“Until we meet again, my love.”
Ang pangalan: Clara.
Nanginginig ang kamay ko.
Hindi ko siya kilala.
Pero ang sakit — parang may sumaksak sa dibdib ko.
Nang lumabas si Ethan, hawak ko pa rin ang album.
“Sino siya?” tanong ko, nanginginig.
Tahimik.
“Sino si Clara, Ethan?”
Umupo siya. Tahimik pa rin.
Hanggang sa tuluyang tumulo ang luha niya.
⚡ ANG LIHIM
“Si Clara,” sabi niya sa wakas, “ay asawa ko.”
Parang huminto ang mundo.
“Asawa mo?!”
“Oo… dati. Pero matagal na siyang patay.”
Hindi ako makapagsalita.
Pinilit kong intindihin, pero ang utak ko, naghalo ang galit at gulat.
“Bakit hindi mo sinabi?”
“Kasi natatakot akong mawala ka.
Akala ko kaya kong magsimula muli. Pero noong araw ng kasal natin,
nang makita kita sa altar — naaalala ko siya.”
Tumulo ang luha niya.
“Hindi ko intensyon na saktan ka, Bea. Pero ang totoo… hindi ko pa siya lubusang nalilimutan.”
🌧️ ANG PAGLAYO
Kinabukasan, hindi ako nagsalita.
Tahimik akong umalis ng hotel.
Iniwan ko siya roon — kasama ang album na iyon.
Sa bus, habang paakyat ang ulan sa bintana, naisip ko:
Minsan pala, hindi kasalanan ng tao kung mahal pa rin niya ang nakaraan —
pero kasalanan niya kung pipilitin niyang gawing “panibagong simula” ang buhok pa ng lumang sugat.
Lumipas ang mga buwan.
Hindi na kami nagkita.
Pero minsan, nakikita ko sa social media ang mga larawan niyang kuha ng bagong kasal —
parehong simbahan, parehong ngiti,
pero wala na akong sakit.
Kasi alam ko na:
hindi lahat ng pag-ibig kailangang matapos sa forever.
Minsan, kailangan lang nating tanggapin na tayo’y pahina sa kwento ng iba.
🌅 EPILOGO
Tatlong taon na ang lumipas.
May sarili na akong event company, at minsan,
may nag-inquire sa amin —
pangalan sa email: “Ethan Photography.”
Hindi ko na sinagot.
Ngumiti lang ako.
Hindi dahil galit pa ako,
kundi dahil natutunan kong patawarin nang hindi na kailangang marinig ang sorry.
