PINAKASALAN KO ANG ISANG MATABA AT MATANDANG MAYAMAN PARA SA PAMILYA KO — PERO NANG MALAMAN KO ANG TUNAY NIYANG KATAUHAN, HINDI KO NAPIGILANG MAIYAK
Ang pangalan ko ay Clara, 24 anyos — anak ng isang mahirap na pamilya sa probinsya.
Lumaki akong may pangarap na makapagtapos ng kolehiyo, pero hindi ko iyon natupad.
Hindi dahil sa kakulangan ng sipag o tiyaga, kundi dahil sa utang, gutom, at kapalarang hindi patas.
Hanggang isang araw, dumating ang alok na magbabago sa kapalaran naming mag-ina — isang kasal.
Hindi isang kasal ng pag-ibig, kundi isang kasunduan ng kaligtasan.
Ang kapalit: maging asawa ni Don Ricardo Velasco, isang matabang, kalbong negosyante na halos doble ng edad ko.
Hindi ko gustong magpakasal.
Pero nang makita ko si Mama, umiiyak habang nakayuko sa mesa, hawak ang mga papel ng utang — napilitan akong pumayag.
“Anak,” sabi niya, nanginginig ang boses, “kung ito lang ang paraan para maligtas tayo… pagbigyan mo na.”
Kaya kahit mabigat sa dibdib, tinanggap ko ang kapalaran ko.
Sa araw ng kasal, habang nakatayo ako sa altar, naririnig ko ang bulungan ng mga bisita sa likod ko:
“Sayang, ang ganda pa naman ng babae. Pinili lang dahil sa pera.”
“Tignan mo ‘yung Don, parang hindi makalakad sa bigat!”
Ngumiti ako kahit masakit.
Kasi alam ko — ito lang ang paraan para mabuhay ang pamilya ko.
Matapos ang kasal, tumira ako sa mansyon ni Don Ricardo.
Walang kulang — pagkain, damit, alahas, lahat ibinigay niya.
Ngunit sa kabila ng karangyaan, wala akong kaligayahan.
Tahimik siya. Halos hindi nagsasalita.
Lagi siyang nakasuot ng makapal na salamin at halos hindi ko nakikita nang malinaw ang kanyang mukha.
Kapag tinitigan ko siya, may lungkot sa mga mata — parang may tinatago.
Isang gabi, hindi ko napigilang magtanong.
“Don Ricardo… bakit ako? Ang dami namang mas maganda, mas mayaman.”
Ngumiti lang siya, mahina.
“Gusto ko lang makita kung may babaeng marunong magmahal nang hindi pera ang dahilan.”
Hindi ko siya nasagot.
Dahil sa totoo lang — pera nga lang ang dahilan kung bakit ako pumayag.
Isang gabi, bumuhos ang malakas na ulan.
Nawalan ng kuryente sa buong mansyon.
Habang nag-iikot ako para maghanap ng kandila, napansin kong bukas ang pinto ng kwarto niya.
Tahimik akong lumapit…
At doon ko nakita si Don Ricardo — nakahubad ng pang-itaas, at may tinatanggal sa mukha…
isang maskara.
At sa ilalim nito… hindi matandang lalaki.
Hindi mataba.
Kundi isang gwapo, batang lalaki, marahil nasa early thirties.
“S-sino ka?!” halos pasigaw kong tanong.
Ngumiti siya, mahina.
“Ako si Ricardo. Pero hindi ang Ricardo na kilala ng mundo.”
Umupo siya sa harap ko, hawak ang maskara.
Ang tinig niya — magaan, totoo, may halong lungkot.
“Ang totoo, Clara… isa lang itong pagsubok.
Gusto kong malaman kung may babaeng titingin sa puso ko, hindi sa panlabas na anyo.
Sa dami ng babaeng lumapit sa akin, puro yaman ko lang ang gusto nila.
Kaya ginamit ko ang maskara — at ang katauhan ng isang matabang Don.”
Hindi ko alam kung matatawa ako o maiiyak.
Ngunit sa unang pagkakataon, nakita ko ang kabaitan at pagod sa mga mata niya.
Tumulo ang luha ko.
“Kung alam ko lang…”
Ngumiti siya.
“Baka hindi mo pa rin ako minahal, ‘di ba?”
Hindi ako sumagot.
Pero alam kong totoo ang sinabi niya.
At doon, unang beses kong naramdaman — ang bigat ng tunay na hiya.
Pagkatapos ng gabing iyon, nagbago ang lahat.
Si Ricardo — na dati ay misteryosong tahimik — ngayon ay palabiro, masigla, totoo.
Natutunan kong makita ang mga bagay na hindi ko napansin noon —
ang kanyang kabaitan, malasakit, at tahimik na pagmamahal.
Hindi ko alam kung kailan nagsimula,
pero isang araw, gusto ko na siyang kasama, kahit walang dahilan.
Isang gabi, habang magkasama kami sa hardin, hinawakan niya ang kamay ko.
Ang buwan ay bilog, at ang hangin, malamig.
“Clara,” sabi niya, “kung alam mong ako ‘yung Don na ‘yon simula pa lang… tatanggapin mo pa rin ba ako?”
Napatingin ako sa kanya, napangiti habang tumutulo ang luha ko.
“Siguro hindi,” sagot ko, “kasi minsan, kailangan mo munang masaktan para matutong magmahal nang totoo.”
Ngayon, ilang taon na ang lumipas.
Hindi na siya si “Don Ricardo Velasco” — kundi Ric, ang lalaking pinili kong mahalin.
Hindi na siya nagtatago sa maskara.
Simpleng damit, simpleng buhay, pero punô ng pagmamahal at katapatan.
Nagtuturo na siya ngayon sa mga kabataang tinutulungan naming makapagtapos.
At tuwing naaalala ko ang kasal namin, napapangiti ako.
Minsan, ang pinakamagandang regalo ng buhay,
ay ‘yung akala mong sumpa.
Kasi kung hindi dahil sa kasal na ‘yon —
hindi ko makikilala ang lalaking nagturo sa’kin kung ano ang ibig sabihin ng tunay na pag-ibig.
