BINIGYAN NIYA NG SCHOLARSHIP ANG ISANG MAHIRAP NA DALAGA — HINDI NIYA INASAHAN, ANAK NIYA PALA ITO NA HINDI NIYA KAILANMAN NAKILALA.
Si Don Alejandro Vergara, 58 anyos, ay isang tanyag na negosyante — may-ari ng mga kompanya, gusali, at malalawak na lupain.
Sa paningin ng marami, isa siyang simbolo ng tagumpay at karangyaan.
Ngunit sa likod ng mga ngiti at kasuotan niyang mamahalin, may lihim siyang matagal nang kinikimkim:
may anak siyang hindi kailanman niya nakilala.
Dalawampu’t walong taon na ang nakalipas, nang minsang umibig siya kay Elena, isang simpleng babae mula sa probinsya.
Ngunit dahil tutol ang kanyang pamilyang marangya, napilitan siyang iwan ito.
Lumayo si Elena, buntis, at hindi na kailanman nagbalik.
Mula noon, dala ni Don Alejandro ang bigat ng kasalanan — isang ama na hindi kailanman naging ama.
ANG BATANG NANGANGARAP
Sa kabilang panig ng bansa, isang dalagang nagngangalang Mira Santos, 20 anyos, ay lumalaban sa buhay.
Lumaki siya sa ampunan, walang magulang, at kumakayod bilang working student sa Maynila.
Matataas ang marka niya, ngunit madalas siyang natutulog sa silid-aklatan dahil sa pagod at gutom.
Isang araw, tinawag siya ng dean.
“Mira, may magandang balita.
Ikaw ang napili bilang benepisyaryo ng Vergara Foundation Scholarship.”
Napaluha si Mira.
“Talaga po? Akala ko po kailangan ko nang tumigil sa pag-aaral…”
Walang kamalay-malay si Mira —
ang lalaking nagbigay ng pag-asa sa kanya,
ay ang ama niyang hindi niya kailanman nakilala.
ANG PAGKIKILALA NG TADHANA
Makalipas ang ilang buwan, napili si Mira na magsalita sa taunang scholars’ dinner.
Nandoon si Don Alejandro — nakaupo sa harapan, tahimik na nakikinig.
Habang nagsasalita si Mira, napako ang tingin niya sa dalaga.
Ang boses, ang ngiti, pati ang mga mata — may kakaibang pamilyaridad.
“Ako po si Mira Santos,” sabi ng dalaga.
“Lumaki po akong walang pamilya, pero dahil sa tulong ninyo, nagkaroon ako ng pangarap.
Ang scholarship na ito ay hindi lang pera — isa po itong pag-asa.”
Habang nagsasalita siya, unti-unting sumikip ang dibdib ni Don Alejandro.
May kung anong boses sa loob niya na nagsasabing: Hanapin mo kung sino siya.
Kinabukasan, ipinatawag niya ang sekretarya.
“Alamin mo ang tungkol sa batang iyon. Lahat ng detalye.”
ANG KATOTOHANANG NAGPABAGO SA LAHAT
Isang linggo ang lumipas.
Bumalik ang sekretarya, may hawak na folder.
Binuksan ito ni Don Alejandro — at natigilan.
Birth Certificate:
Mother — Elena Santos
Father — Unknown
Nanginig ang kamay niya.
“Elena… Diyos ko…”
Lumabas siya ng opisina, dumiretso sa veranda, at doon tuluyang bumagsak ang luha.
“Dalawampu’t isang taon… hindi ko man lang siya nayakap.”
ANG PAGKIKITA NG AMA AT ANAK
Kinabukasan, ipinatawag ni Don Alejandro si Mira.
Tahimik ang opisina, at bakas sa mukha ng matanda ang emosyon.
“Mira,” sabi niya, “ang nanay mo ba… si Elena Santos?”
“Opo, pero matagal na po siyang wala. Namatay siya noong ako’y sanggol pa lang.”
“May larawan ka ba niya?”
Inabot ni Mira ang lumang litrato mula sa wallet.
Nang makita iyon ni Don Alejandro, napahawak siya sa bibig.
“Elena… Diyos ko…”
“Sir?”
“Mira…” nanginginig ang boses niya, “anak kita.”
Tahimik. Walang ibang narinig kundi ang tibok ng puso ng mag-ama.
Unti-unting tumulo ang luha ni Mira.
“Anak, ako ang dahilan kung bakit naghirap kayo. Pero mula ngayon… hindi na kita iiwan.”
ANG PAGPATAWAD AT PANIBAGONG SIMULA
Matagal na tumahimik si Mira, nakatitig sa lalaking ngayon lang niya nakilala bilang ama.
Ngunit sa likod ng galit at lungkot, naramdaman niyang totoo ang kanyang luha.
“Matagal kitang hinintay,” sabi ni Mira.
“Pero salamat, kahit huli na, dumating ka.”
Niyakap sila ng tadhana sa wakas.
At sa unang pagkakataon, naramdaman ni Don Alejandro ang init ng anak na minsan niyang pinabayaan.
At si Mira, sa unang pagkakataon, ay nakaramdam kung paano mahalin ng isang ama.
EPILOGO
Dalawang taon ang lumipas — nagtapos si Mira bilang guro sa unibersidad.
At sa araw ng kanyang pagtatapos, nakaupo si Don Alejandro sa harap, suot ang simpleng barong, luhaan ngunit masaya.
“Anak,” sabi niya habang inaabot ang diploma, “salamat.
Dahil sa’yo, natutunan kong ang tunay na yaman ay hindi pera,
kundi ang pagkakataong bumawi sa mga taong minahal ko.”
Ngumiti si Mira, humawak sa kamay ng ama.
“Pa, salamat sa pangarap na binuhay mo — at sa pagmamahal na kahit huli, dumating pa rin.”
